O, artıq elmin əfsanəsidir. ..

Dünyaya sözün bağrından qopub gəldi ...

ilahi sözün maddi sublimasiyası kimi yaradılmış varlıq aləmində onun taleyinə bədii sözün aşiqi və alimi olmaq düşdü ...

Öncə bədii söz onun varlığını sehrləyən, iradəsini əlindən alan sonsuz gözəllik və estetik zövq mənbəyi idi ...

Ancaq sözlə ünsiyyətin bu psixoestetik səviyyəsi tez bir zamanda yeni bir məna səviyyəsi kəsb etdi ...

Özünü dərk etdikcə sözü dərk etməyə başladı. ..

Sözün təkcə bir zövq, estetik həzz mənbəyi olmaqdan daha üstün hadisə olduğunu idrak edəndə onun varlığı şahidi olduğu mənzərədən sarsıldı. ..

Bu, ilahi heyrət məqamı idi ...

Elə bir məqam idi ki, burada insanın nitqi özünün funksionallığını itirir, danışa bilmir: nitqi lal olurdu ...