Qucaqlaşmanın Kitabı-Eduardo Galeano-Çev-Nihal Yeğinobalı-1994-288s

Bu büyüleyici kitapta yazarın yaşamının iskeleti, ete ve kana bürünüyor. Kitapta şiir, özyaşam öyküsü, tarih, fantezi ve siyasal yorum harmanlanıyor ve her biri, en beklenmedik yollardan birbirini vurguluyor.

- Jay Parini
Galeano'nun bu kitapta işlediği konu, insan yaşamının ve sevgisinin çeşitliliği...Galeano'nun sürreal çizgileri, kitabın metniyle, çılgın hayal gücü, ince mizahı ve sevimli eski zaman çekiciliğiyle bütünleşiyor.

---------

1940 doğumlu Uruguaylı yazar Galeano’dan muhteşem bir anlatı: Kucaklaşmanın Kitabı (Libro de los abrazos). Yazar, fonda Latin Amerika, sanattan dine, diplomasiden bürokrasiye, televizyondan yabancılaşmaya, korkudan cesarete, neredeyse her konuya bilgece değiniyor kitabında. Kimi acı, kimi hüzünlü, kimi trajikomik ama tamamı fazlasıyla duyarlı bir sürü kısa kısa metin, deneme… Tam ibretlik… Edebi yoldan “özgürlüğe bir büyük övgü”... Hem evrensel hem Latin Amerika’ya özgü durumlar, haller, acılar, umutlar, kişisel anılarla iç içe… Kahramanlarının büyük bir bölümü sürgündeki aydınlar, sanatçı dostlar, mahkûmlar, kurbanlar bazen de diktatörler, işkenceciler, cellâtlar olan bu kitap gerçekten okunmaya değer. Beğendiğim, altını çizdiğim bir sürü bölüm, satır var. Hele Noel Gecesi adlı bir bölüm var ki, insanın içini acıtıyor.

Noel Gecesi

Fernando Silva, Managua’daki çocuk hastanesini yönetiyordu. Noel arifesinde gece geç saatlere kadar çalışmıştı. Patlayan havai fişekler gökyüzünü aydınlatmaya başlayınca artık gitme zamanının geldiğine karar verdi. Evde, bayramı kutlamak için onu bekliyorlardı.

Her şeyin yolunda olduğuna güven getirmek için son bir kez çevreyi gözden geçirirken arkasında yumuşak ayak sesleri duydu. Dönüp bakınca hasta çocuklardan birinin peşinden geldiğini gördü. Loş ışıkta bu kara bahtlı, kimsesiz çocuğu tanıdı. Şimdiden ölümle kırışmış olan bu yüzü, bağışlanmak, belki de izin almak ister gibi bakan bu gözleri biliyordu.

Fernando onun yanına gitti ve çocuk doktora elini verdi.

“Birilerine söyleyin…” diye fısıldadı çocuk. “Birilerine söyleyin benim burada olduğumu.”