Bəşər övladı ta qədim zamanlardan, gözünü dünyaya açıb özünü ictimai varlıq kimi dərk etdiyi gündən onu əhatə edən aləmi, əsrarəngiz təbiəti kult səviyyəsinə qaldırmış, təbiətin maddi təzahürlərini fetişləşdirmiş, özü ilə təbiət arasında nə isə genetik bir

əlaqə olduğuna fanatikcəsinə inanmışdır.

İnsan özü ilə təbiət, torpaq arasında qəribə bir oxşarlıq tapmış, tez – tez əhatəsində gördüyü canlıları totem hesab etmiş və onun idrakı itiləşdikcə təbiəti insan varlığının ilk substansiyası, başlanğıcı kimi müqəddəsləşdirmiş, torpaq ona müqəddəs yaradıcı kimi doğmalaşmış və bu torpağa məhəbbət zəruriləşərək vətən anlayışını, Vətən obrazını yaratmışdır. Əsrlər ötdükcə insanla onun yaşadığı torpaq arasında məhramanə bir yaxınlıq, ülvi bir ünsiyyət meydana gəlmiş, insan təbiəti özünə əbədi sığınacaq, yurd, yuva, arxa hesab etmişdir.

İnsanı qoruyan, yaşadan torpağa övladlıq borcunu vermək üçün hər bir kəs əhatəsində yaşadığı təbiətin gözəlliklərini artırmağa cəhd göstərmiş, onun gözəlliklərini tərənnüm etmişdir. İnsan sağ ikən vətən bildiyi torpağı bəzəmiş, ölərkən torpaq onun əbədi aramgahına çevrilmişdir...