Oxucum, əlində tutduğun bu kitaba illərimi, anlarımı verdim. Sizlərə. yuxusuz gecələrdən nurlu səhərlərə intizarla boylanan bir rənglər çələngi təqdim etməyə çalışdım. Janrı barədə heç düşünmədim. Kitabda öz yerini tutan, tarixin müxtəlif dönəmlərində ləyaqəti, zəkası, düşüncəsi, keçmişi və gələcəyi ilə öyünən və öyündürən, uğurlar qazanıb hünərlər göstərən qəhrəmanlarımın əksəriyyəti ilə şəxsən, bəzilərinin övladları, nəvə-nəticələri ilə, bəzilərinin də müasirləri ilə görüşüb söhbət etdim. Hər birini öz dilində, öz duyumunda danışdırmağa çalışdım. Necə deyərlər ağlayanla ağlayıb, gülənlə güldüm ...

Məni bu kitabı yazmağa, araşdırmalar aparmağa vadar edən, yol göstərən Türk dünyasının hünərli qadın yazarı, şəxsiyyətinə, istedadına, yaradıcılığına hədsiz vurğun olduğum, bu gün işıqlı ruhu qarşısında baş endirdiyim Əzizə xanım Cəfərzadənin «Fəryadım mənim» ürək yandıran yazısı oldu. XX əsrin sonları - millətin taleyi həll olunan anda azərbaycan-türk qadınının susmasından şikayətlənən Əzizə xanım tarixdə şanlı səhifələr yazmış Cəlaliyyə xatuna, Sara xatuna, qılınc qurşayıb qalxan götürən Güləndam xanıma, Mehrican xatuna, yadellilərə qan udduran Xeyranisa bəyimə, Tuti Bikəyə, Bibixanım sultana, Xa.n qızı Natəvana, bir sözlə şərəj7.i adını əbədiləşdirən daha neçə-neçə Türk Analarına «hardasan?!» deyib onları soraolayır, can üşüdən fəryad qoparırdı. 0 zaman mən 0 Türk Anasına təskinlik verəcək söz tapıb deyə bilmədim. Əslində, Əzizə xanımın fəryadı bütövlükdə Azəri-Türk qadınlarının, o sıradan mənim də fəryadım idi...

Günlər keçdikcə bir fikir məni rahat buraxmırdı.

Axı, bu gün də fədakar, hünərvər, Azərbaycan elminə öz dəyərli töhfələrini verən, mədəniyyətimizin, incəsənəti…