Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı yalnız heyatımızuı çağdaş gerçəkliyinin, müasirimiz olan insanın mənəvi dünyasının deyil, Jıəm də ana dilimizin bizim günlərdəki realliğınuı ifadəsidir. Bütün zamanlarda bədii ədəbiyyat təkcə bədii düşüncə və təxəyyül məJısulu kimi yox, Jıəm də dil Jıadisəsi kimi dəyərləndirilmişdir. Buna görə də müasir ədəbiyyatın mənzərəsini əks etdirən, onda baş verən yaradıcıhq proseslərini araşdıran, meydana çıxan əsərlərin bədü-estetik dəyərini müəyyənləşdirən ədəbi tənqidin əsas funksiyalarından biri də Jıəmin əsərlərin dil-üslub xüsusiyyətlərinin qiymətləndirilməsi sayılır.

Ədəbi tənqidin sosial, estetik, struktural cərəyanları ilə bir sırada dayanan linqvistik tənqid ilk növbədə bədü əsərlərin məJız dil Jıadisəsi kimi araşdırılması vəzifəsini yerinə yetirir. Azərbaycan filologiyasında linqvistik tənqidin önəmli yeri vardır. Ağamusa Axundov, Tofıq Hacıyev, Musa Adilov, Kamil Vəliyev, Nizami Cəfərov kimi görkəmli todqiqatçılann bu saJıədəki araşdırmaları müasir edsbiytuımıun, xüsusən də poeziyamızuı dil və üslub məsələlərini əJıatə etməklə onun Jıərtərəfli öyrənilməsində xüsusi rol oynamışdır.

Filologiya elmləri doktoru, professor Əzizxan Tannverdinin «Poeziyanın dili, dilin poeziyası» kitabı Azərbaycan dilçiliyinin bu istiqamətdə yeni uğuru kimi qiymətləndirilə bilər. Ə. Tanrtverdinin əvvəlki araşdırmaları əsasən dil tarixinə və tarixi qrammatikaya Jıəsr olunmuşdur. Ölkəmizin jiloloji mühitind» 0, ilk növbədə «Kitabi-Dədə Qorqud»un dilinə aid tədqiqatların müəllifi kimi tanınır..