İnsan hayatının önemli geçiş dönemlerinden biri doğumdur. Doğumla ilgili oluşan örf adet, gelenek ve inanışlar bireysel ve sosyal yaşamın önemli bir bölümünü teşkil etmektedir. Soyun ve ocağın devam ettirilmesi düşüncesiyle çocuk isteme ve bunun ilgili inançlar, hamile kadınlar için uygulanan perhizler, çocuğu olmayan kadınların tıbbi, dinsel ve büyüsel çeşitli yöntemlere başvurmaları, doğacak çocuğun cinsiyeti, çocuğa verilecek adların seçimi ve çocuk eğitimi sosyal yaşamın temelleridir. Doğumun sürekliliği, doğumla ilgili oluşan örf adet, gelenek ve inanışların canlılığını da sağlamaktadır.

Bu bildiride, Türkçenin ilk sözlüğü ve ansiklopedisi olan “Divanü Lügati’tTürk”teki doğumla ilgili “kısır”, “umay”, “bala”, beşik”, “bele- “, egit”, “emüz”, “ısrık”, “igen”, “kap”, “kaplıg oğul”, “kutul-“, ogulçuk”, “sibek”, “tolgağ”, “togur-”, “monçuk” gibi terim ve kavramlar tahlil edilecektir. Sonra da Divan’da bu sözcüklerin sosyal hayatta kullanımıyla ilgili verilen bilgilerden hareketle 11. yüzyıldaki Türk doğum adetleri ile günümüzdeki gelenekler karşılaştırılacaktır. Bu bağlamda Divanü Lügati’t Türk, 11. yüzyılda doğumla ilgili terimleri ve gelenekleri bize ulaştıran önemli bir eserdir.