Haqlı olaraq yeni dövrün Azərbaycan ədəbiyyatım böyük ədibin adı ilə "Molla Nəsrəddin dövrü" ədəbiyyatı adlandırırlar. Molla Nəsrəddin (Cəlil Məmmədquluzadə) - bu adın özü maarifçi demokrat ədəbiyyatımıza sima və sifət vərən bir simvol olmuşdur. Bu ad çəkildimi, ədəbiyyatda siyasi ideyaların çarpışması dövrü, müasir, mübariz, həqiqi həyat ədəbiyyatımn güclü və cəsarətli bir axınla hücuma keçməsi dövrü təsəvvürdə canlanmış olur.

Nizami, Füzuli kimi klassikləri müstəsna tutsaq, Mirzə Fətəli Axundova qədər, müəyyən dərəcədə hətta ondan da sonra Azərbaycanda klassik Şərq şeiri üslubunda, yarım sxolastika istiqamətində olan, aşıq-məşuq duyğularım tərənnüm edən gül-bülbül, mey-məzə, hicran-vüsal şeiri dəb düşmüşdü. Keçən əsrin axırları və əsrimizin ilk on ili ərzində yazan bir çox şairlərin S.Ə.Şirvani, Ə.Nəbati, Natəvan, Azər, Müniri, Mirzə Həsib Qüdsi, Ləli, Qumru, Raci, Sərraf kimi şairlərin əsərlərində az bir istisnam nəzərə almasaq məzmun, mətləb köhnə idi.

Bu şeir qədim və orta əsrlərdəki məzmun və şəkil parlaqlığım itirmişdi. Bu şeirin ən böyük "vətəndaşlıq" xidməti, həm də bəşəri xidməti köhnə cəmiyyətdə ağır, uzun və tükənməz bəlalara düçar olan insamn, şəxsiyyətin, maddi və…