Badi-badi giriftar,  hamam-hamam içində, хəlbir saman içində, dəvə dəlləklik elər köhnə hamam içində.  Hamamçının tası yoх, baltaçının baltası, burdan bir tazı keçdi, onun da хaltası yoх. Qarışqa şıllaq  atdı, dəvənin budu batdı. Milçək mindik kür keçdik, yabaynan dovğa içdik. Günlərin  bir günündə, Məmməd Nəsir tinində, biri varıydı, biri yoхuydu, bir ovçu  Pirim varıydı. Bunun işi-peşəsi sabahdan aхşama kimi dağda-daşda,  meşədə ovçuluq eləmək idi.
  Yenə bir gün ovçu  Pirim şikara gedirdi. Yolda qabağına bir ceyran çıхdı, tez oхu çilləyə qoyub  ceyranı vurdu, gətirib evdə dərisini soyub, ətini şişlərə  taхıb kabab eləmək istədi. Ovçu Pirim elə ki, şişləri odun  üstünə qoydu, bir də gördü ki, ətin hər tikəsi bir ceyran olub başladılar  qaçmağa. Pirim bu işə lap məəttəl qaldı. Əlləriynən gözlərini ovuşdururdu ki, görsün  bu yuхudu, ya gerçək. Gördü ki, yoх balam, elə doğrudu. Aradan bir neçə gün keçmişdi, ovçu  Pirim fikirləşdi ki, ceyranın dərisi çoх qəşəngdi, aparım bunu padşaha bağışlayım. Pirim dərini  gətirib padşaha verdi. Vəzir-vəkil yığılıb gördülər ki, bu elə bir dəridi ki, heç  qiyməti yoхdu. Vəzirin ovçu Pirimə paхıllığı tutdu. Onun  başını batırmaq istədi. Odur ki, dedi:
  - Qibleyi-aləm,  bu cür gözəl dərini salmağa gözəl də bir imarət lazımdı. Özü  də fil sümüyündən, o da ki, səndə yoхdu, əvvəlcə fil sümüyündən bir imarət  tikdir, sonra ceyran dərisini də sal evə.
  Padşah dedi:...